<#text>Tom Dixon, 17-18 Aralık tarihlerinde Çırağan Palace Kempinski'de düzenlenen Marka 2009 Konferansı'nın en güçlü isimlerinden biriydi. Buraya konuşmacı olarak katılması, bu önemli etkinliği kesinlikle on kat daha heyecanlı kıldı. ingiliz tasarımcı Tom Dixon'ın mobilya ve aydınlatma üniteleri, kendisine “tasarımın ikonu” unvanını kazandırdı. Dixon, Marka Konferansı'nda anlatma fırsatı bulamadığı pek çok şeyi ELLE'le paylaştı.
<#text>
ELLE: <#text>Sizin için kendi kendini yetiştirmiş bir tasarımcı deniyor..
<#text> TOM DIXON:<#text> “Mektepli” olduğum tek konu, bir günlük eğitimini aldığım plastik çamurluk tamiri. Sanat okulunu bırakıp kaynak yapılar üzerinde deneyler yapmaya başladım. Motorumun bakımını yapmam gerekiyordu ve bir arkadaşım bana bununla ilgili hızlandırılmış bir ders verdi. (Bu konuda ciddi bir eğitim almamış olmam) benim en büyük artım oldu, böylece kendimi hiç kısıtlamadan pek çok şeyi denemeye cesaret edip kendi hatalarımı yapabildim. Bunun sonucunda kendime has bir duruş geliştirdim.
<#text>
<#text> ELLE: <#text>Hep tasarımcı olmayı mı dilemiştiniz?
<#text> T.D.:<#text> Bu aklımın ucundan bile geçmemişti.Daha çok, keyif için bir şeyler yapma derdindeydim. Benim için hepsi bir hobiydi. Sonradan bu diyarlara düşmüş bir insanım diyebilirim. 18 yaşındayken Chelsea School of Art and Design'da teknisyen olarak işe başladım. Daha sonra çizgi filmlere, müzisyen olmaya ve gece kulüplerine merak sardım. Bunların bana tasarım konusunda doğru dürüst bir şeyler öğrettiğini sanmıyorum.~
<#text> E
LLE:<#text> Marka Konferansı''na konuşmacı olarak katılmak için geldiniz. Peki istanbul veya Türkiye'deki tasarım hakkında neler biliyorsunuz?
<#text> T.D.:<#text> istanbul'a en son 20 yıl önce bir yılbaşı partisi için gelmiştim!
<#text>
ELLE:<#text> Tasarıma nasıl yaklaştığınızı tarif edermisiniz?
<#text> T.D.:<#text> Bir şeyin nerede kullanılacağını anlamaya çalışıyor, doğru anladığıma emin oluyorum; benden beklenen şeyi yapmayı ve hatta bunu aşmayı deniyorum ve zaten var olan bir şeyi tekrar etmemeye özen gösteriyorum.
<#text>
ELLE:<#text> Hayatta veya tasarımda kurallara inanıyor musunuz?
<#text> T.D.:<#text> Bence tasarım, hepimizin bir parçası olan gündelik bir faaliyet. Kart yazarken, pişirdiğimiz yemeği tabağa koyarken, yani renkler ve oranlara karar verirken bunun farkında bile olmayız. Tasarım hiçbir zaman tekil bir eylem değil. Tıpkı müzik veya yemek endüstrisi gibi, tasarım da trendlerden ve modadan etkileniyor. ~
<#text> ELL
E:<#text> Moda tasarımı ve endüstriyel tasarım arasında hangi ortak noktaları görüyorsunuz?
<#text> T.D.:<#text> Moda dünyasında çalışmanın en muhteşem tarafı, modanın yenilik peşinde koşması, işi hep biraz daha ileriye götürmeyi istemesi... Endüstriyel tasarımdaki ortam biraz daha kısıtlı çünkü malzemeyi, makineleri, yatırımları, üretim süreçlerini, işlevselliği ve bunun gibi pek çok şeyi düşünmek durumundasınız. Ancak bunlar endüstriyel tasarımı modadan daha az heyecanlı kılmıyor.
<#text>
ELLE: <#text>Başarılı bir tasarım nedir?
<#text> T.D.: <#text>Tasarlarken bir şeyi geliştirmeye çalışmalısınız; onu işlevsel hale getirmelisiniz. Veya yaşamımıza yenilik katacak birşey icat etmeli, en azında elinizdeki objeye daha güzel bir renk kazandırmayı istemelisiniz.
<#text>
ELLE:<#text> Hangi tasarımınız size isim kazandırdı?
<#text> T.D.: <#text>The S-chair (S şekilli sandalye) kendi üretim mahallemin dışına çıkmamı sağladı.The Jack adlı tasarımımsa (ışık ünitesi) seri üretime geçmeme sebep oldu.
<#text>
ELLE: <#text>Bir obje üzerinde çalışırken aklınızda ne var?
<#text> T.D.: <#text>İşe koyulmadan önce o objenin son şekli veya yüzeyini fazla düşünmem. Tek umursadığım elimdeki malzemenin sağladığı olanaklar, onun üretime geçme olasılığı ve objenin yapısı... Bunun anlamı da şu: Ben iradesiz değil, iradeli bir tasarımcıyım.
