Özlem Altın’ın ilk solo şovu İstanbul’da 16. İstanbul Bienali’nde sanatçının 59. Venedik Bienali’ndeki katılımı ile paralel gerçekleşiyor. Geçtiğimiz birkaç yıl içinde, bir araya getirilmiş fotoğraflar üzerine bir resim tekniği geliştiren Özlem Altın, mürekkebin ve yağın yüzey dokusuyla ayrı nesneleri çevreleyen ve birbirleriyle temas ettiren bir dizi görüntüde ana hatları çizerek çalışmalar elde ediyor. Bu elle boyanan işaretler, fotoğrafın görsel mekaniğine aykırı ve belirgin bir özellik ekliyor.
Yeni eserlerinden birkaçında, ön çalışmalarında zaten var olan bu ellerin çoğu, izleyiciye zamanın plastisitesini hatırlatarak neredeyse ritüel olarak yeniden ortaya çıkıyor. Burada somut olan, kutsal bir kalıntının edinilmiş bilgisi aracılığıyla hissediliyor. Söz konusu olan, zamanın soyut metafizikselliği ve onun bazen dikey, bazen yatay, bazen de bükülmüş temsili.
The Prayer, 2022 (Özlem Altın & The Pill)
Özlem Altın’ın imgeleri şekillendirmesi, canlandırması ile yapaylık arasındaki sınırı çözerken, mavi yağlı boya ile işlenmiş birkaç çalışmada, izole görüntülerin düzenlenmesi dilin fiziksel biçimleriyle belki de Susan Sontag’ın fotoğraf tanımıyla ortak noktalar paylaşıyor. Sontag’ın temaları gibi Altın da fotografik görüntüyü bir yazı sistemi olarak yeniden yazıyor. Örneğin, 'Wheel or Cycle' 2022 adlı eser döngüdeki ellerin ana hatları ve bir figür, yazıya veya bir hiyeroglif şekline benzeyecek şekilde işleniyor. Altın’ın icat ettiği görsel dil, gizli ve zaman zaman bir bilmece şeklinde gözler önüne seriliyor.
The Wheel or Cycle, 2022 (Özlem Altın & The Pill)
Somut şeyler arasındaki rezonansı tasavvur etmenin belki başka bir yolu da Kısmet. Altın’ın gösterisinin başlığı, çalışmalarını doğaüstü bir kader kavramıyla dolduruyor ve kozmik bir dereceye kadar bağlanabilirliği düşünmek için alan yaratıyor. Altın’ın icat ettiği ‘Nabız’ ve keder, 2022’de onun birleştirici mavi kullanımı, bedensel kırmızı bir düzleme karşı açıkça telaffuz ediliyor. Bitkiler, aile üyelerinin yüzleri ve deriyi kıstıran ya da sıkıca kavraya elleri içeren her görüntüden kaslı, ektoplazmik iplikler sarkıyor ve hareket ediyor. Altın’ın anatomik evreninde örülmüş olan bu görüntüler, tıpkı acı ya da hafıza gibi kalıntıları temsil ediyor, hücresel düzeyde bir bedenin içinde yer alan geçmişin kalıntıları. Uzaydan iç mekana, makrodan mikroya, çalışmaları görüntü arkeolojisinden ortaya çıkan bilgi kalıntılarını simgeliyor.
