KIVANÇ TATLITUĞ İLE ELLE ÖZEL
Ona hiç bu kadar yakın olmamıştınız!
ELLE ONLINE
19 Mayıs 2013
Röportaj: Suzan Yurdacan
~
ELLE: Size ilk oyunculuk teklif edildiğinde, üstelik de başrol; neden yan rolde ısrar ettiniz?
KIVANÇ TATLITUĞ: Başta modelliğe de, oyunculuğa da para kazanmak için başladım. Bir yaştan sonra kendi paramı kazanmayı ve sorumluluk almayı istedim. Hayat modelliğe itti ama o işi çok sevmedim. Dışarıdan belki çok güzel görünüyor ama kendimi tam ifade edebileceğim alan o değildi. Aklımda oyunculuk da yoktu gerçekten. İrfan Şahin bana “Senin oyuncu olmanı istiyoruz” dedi. “‘Gümüş' diye bir dizi var, senaryosunu oku. Beğenirsen..” demeye kalmadı, ben “Bir dakika, ben hiç oyunculuk yapmadım ki!” diye itiraz ettim. “Benim başarılı olabileceğime inanıyor musunuz? Belki iki bölüm sonra dizi yayından kalkacak veya bana ‘Sen ne kadar yeteneksiz bir adamsın' diyeceksiniz” diye devam ettim ama bana inandığını, bende o ışığı gördüğünü söyleyip iki rol önerdi: Mehmet'i ve Mehmet'in kuzenini. “Bunlardan hangisini oynamak istersin? Biri başrol, diğeri de yan rol” dedi.
ELLE: Sonra ne oldu?
K.T.: Senaryoya bakıp birkaç gün sonra fikrimi söylememi istedi. Eve gittim, senaryoyu okuyorum... Sayfaları çevirdim, çevirdim; hep Mehmet, Mehmet, Mehmet... Mehmet'in çok sahnesi var. Kendi kendime “Ben bunu nasıl yapacağım! Bir de şu kuzen Berk karakterine bakayım” dedim. Onun iki bölüm içerisinde maksimum 10 sahnesi vardı. “İşte bunu yaparım” diye düşündüm; ufak bir rolle başlayıp dizideki tecrübeli insanlardan da işi öğrenirim... Bir de aynı dizide, mekanı cennet olsun, yeri doldurulmayacak Ekrem Bora gibi bir efsane var ki... Varsa bende oyunculuğa dair bir şey, buradan yürürüm; yoksa da üç bölüm sonra teşekkür eder, oyunculuğu unuturum diye karar vermiştim. İrfan Şahin'e gidip “Ben Berk karakterini çok beğendim, onu oynamak istiyorum” dedim. “Yok yok, sen Mehmet'i oynayacaksın” dedi. Ben yine Berk diye ısrar ettim. Berk-Mehmet, Berk-Mehmet derken, İrfan Bey bana “Pek çok insan şu anda senin yerinde olmak ister. Bu teklifi alanların yüzde 99'u hemen başrolü isterdi. İşte bu yüzden başrolü sen oynamalısın” dedi. Bense bir işi çok iyi yapmak isterim. Yapamayacağımı hissedersem mutlaka sıkılır ve geri çekilirim, biliyorum. İlk sahnemi hiçbir zaman unutamam, çok heyecanlanmıştım.
~
ELLE: O heyecan ne zaman yatıştı?
K.T.: O heyecan hala var, hiç bitmedi.
ELLE: Biterse ne olur?
K.T.: Heyecanım biterse bu işi yapmam. Ben hayatı hesaplı, planlı, programlı yaşayan, zorla bir şey yaptırılacak bir adam değilim. Bir işi mutlaka çok sevmem lazım. Sevmediğim bir işi ne para, ne çıkarlar bana yaptırabilir; ne teklif edilirse edilsin, yapmam. Beni bir şeye bağlayan tek sebep sevgidir.
ELLE: Bu özelliğiniz biliniyor.
K.T.: Ne kadar biliniyor, bilmiyorum ama çocukluğumdan beri böyleyim. Maddiyata hiçbir zaman önem vermedim. Para sadece düzgün yaşayabilmek için, en çok da sağlıkla ilgili konularda önemli. Seyahat etmek, görmediğim yerleri görmek, değişik kültürleri tanımak istiyorum. Bunun için yeterli param varsa, benden mutlusu yok. Paranın benim için başka bir manası yok.
ELLE: Oyunculuk yeteneği bir insanda ya vardır ya da yoktur diyorlar. Bir kısım insansa eğitimle de oyuncu olunabileceğini iddia ediyor. Siz ne düşünüyorsunuz?
K.T.: Oyunculuk hakkında düşündüklerimi konuşmadan, oynayarak anlatmaya çalışıyorum. Aslında bunun üzerine konuşacak çok bir şey yok. Oynamayı çok seviyorum. Oyunculuk, ailem ve yakın çevrem dışında, mutlu olup da kendimi ifade edebildiğim bir alan.
~
ELLE: “Kuzey Güney”deki performansınız için herkes, büyük ustalar bile yıldızlaştığınızı söylüyor. Arada bizim bilmediğimiz ne oldu da oyunculuğunuz bu kadar gelişti?
K.T.: Olgunlaştım. Birisi beynimin içerisine oyunculuğun hammaddesini koymadığına göre... İlk diziden son çalışmama kadarki süreçte dokuz yıl geçti. Gayet basit şeylerle mutlu olan bir insanım. Kendimi anlatmaktan nefret ediyorum çünkü bence kendimi anlatacak hiçbir şeyim yok. Çalışmaktan mutlu olan, çalışmalardan kafasını kaldırmayan, onun dışındaki zamanları ailesiyle, sevdiği dostlarıyla birlikte evde geçirmeye çalışan bir insanım. Köpeğim var. Hatta köpeğim için “Bir tane evladım” var diyorum, adı Pars.
ELLE: Çekim günü Pars'la olan iletişiminizi görmemek mümkün değildi. Küçükken de hayvanlarınız var mıydı?
K.T.: Biliyorsunuz, Adanalıyım. Ayağım hep toprağa basarak büyüdüm. Apartman dairesinde oturuyorduk ama okuldan sonra arka taraftaki kocaman tarlaya gider, saatlerce taşları kaldırıp börtü-böceği incelerdim. Hayvanları, tüm canlıları çok seviyorum; evimizde hep bir hayvan vardı. Hatta babam yağmurlu bir günde eve yeni doğmuş bir kuzuyla geldi. Pazarda, bir satıcının kucağında görmüş. Adam “satılık, satılık” diye bağırıyormuş. Pamuk gibi bir şey. Babam bunu görünce dayanamayıp satın almış. Kapıyı bir açtık, babam kuzuyla içeri girdi. O kadar küçük ki, biberonla beslendi. Babam kuzu için “Biraz büyüyene kadar bizimle yaşar, sonra da kesilmemesi şartıyla bir dostumuzun çiftliğine veririz” dedi. Tüm hayvanları ailecek bu kadar çok seviyoruz.
~
ELLE: Pars da çok güzel poz veriyor. Size çekmiş olabilir mi?
K.T.: Pars eğitimli bir köpek. Bana geldiğinde yavruydu. Çok zeki bir hayvan. Gözlerimizle konuşuyoruz, ona baktığım zaman beni anlıyor. “Yetenek Sizsiniz”i kazanan Max isimli köpeğin sahibi Ali Yeşilırmak benim çok iyi arkadaşım, Pars'ın da eğitmeni. Ali'yi yarışma öncesinden tanıyorum. Ayrıca, Petworld Kennel Club Köpek Çiftiği ve sahibi Can Paksoy'a binlerce teşekkürler. Pars'a çok iyi bakıyorlar. Yani evladım iyi durumda. Pars hayatımın merkezinde. Evdeki halimiz şöyle: Ben koltukta uzanmış televizyon seyrediyorum, o da ayaklarımın dibinde... Birbirimizi görmediğimizde huzursuz oluyoruz.
ELLE: Bir sıkıntınız ya da güzel bir şey olduğunda bunu kiminle paylaşırsınız?
K.T.: Ailemdeki herkesle her şeyimi paylaşırım. Annem, babam, kardeşlerim, hepsiyle çok tatlı, sıcak ve samimi bir ilişkim var. Birbirimizle bir gün telefonda konuşmazsak huzursuz oluruz. Kardeşlerimin hepsi evli; hem amcayım, hem de dayı oldum... (Bunu söylerken ilk defa bu kadar keyifle gülüyor)
ELLE: Kalabalık bir ailede büyümenin en büyük artısı ne?
K.T.: Dünyadaki en büyük zenginlik insanın ailesi. İyi ki çok çocuklu bir ailede büyümüşüm. Ben de bir gün evlenirsem herhalde birkaç çocuk yapmak isterim. Tek çocuk olan çok arkadaşım var. Ne zaman bize gelseler dünyanın en mutlu insanları olurlardı. Evdeki durum şu: Her odadan bir ses çıkıyor. Gülüşmeler, hoşsohbet, tartışma, hepsi var. Evin her santimetrekaresi yaşıyor. Bende kız kardeş var, ağabey var, abla var... Kardeşlerimi gece arasam veya kapılarını çalsam, “Niye geldin, şu anda uyuyoruz” demezler.
ELLE: Başarı, şöhret, herkesin ilgisi, bulunduğunuz nokta, nasıl oldu da sizi hiç şımartmadı?
K.T.: Yetiştirilme tarzıyla ilgili. Rol aldığım sinema filmini izlediğimizde tatmin olursak, “Vay be, güzel iş yapmışız” diyebiliyorsak; benim için en büyük servet bu. Çocukluğumdan beri azla yetinen, çokluğu önemsemeyen, parayla pulla kandırılamayacak bir tipim. Bir şeyi seviyorsam çocuk gibi onun peşinden giderim. Sorgu sual yok. Ucunda ne olursa olsun, sadece sevmem yeterli. İnsanın böyle hissetmesi, yaşamış olduğu en küçük sosyal çevrede başlıyor; yani ailede. Bazen hala bulunduğum yere, insanların hakkımda söylediklerine inanamıyorum. Çünkü bunların hiçbirini hayal etmemiştim.
~
ELLE: Performansınızla herkesi büyülediğiniz Kuzey hakkında neler söyleyeceksiniz? Kuzey değişik bir insan...
K.T.: Kuzey değişik bir insan değil aslında... Çok maço, çok delikanlı, çok bilmem ne deniyor ya, ağlayabilecek kadar da yürekli bir erkek. Çok normal bir insan. Ben Kuzey'i çok seviyorum. Ona harcadığım mesai için çok mutluyum. Onu hala anlamaya çalışıyorum. Kuzey'i oynarken her saniye müthiş bir heyecan duyuyorum.
ELLE: “Kelebeğin Rüyası”nı da konuşalım...
K.T.: Müthiş bir kadro... Mert Fırat, Belçim Bilgin, Farah Zeynep Abdullah, Ahmet Mümtaz Taylan, Taner Birsel, herkes, tüm ekip harikaydı ... Yılmaz Erdoğan bize böyle müthiş bir senaryoyu armağan etti; hem yazdı, hem yönetti, hem de oynadı. Mert Fırat'ın bu kadar egosuz, pozitif, güleryüzlü bir insan olması beni çok motive etti. Filmi çekerken bütün Zonguldak, orada yaşayan herkes, hatta bitkiler, hayvanlar, kuşlar, kelebekler, böcekler, yunus balıkları, tümü adeta bize yardım etti. Hepsine binlerce teşekkürler. Kameranın arkasında o kadar büyülü şeyler yaşadık ki... Yani bizim filmimiz olmaktan çıktı, onu doğa da, insanlar da sahiplendi. Ben senelerce sinema filmi çekmedim...
ELLE: Neyi beklediniz?
K.T.: Kimse yanlış anlamasın, teklifler geldi tabii ki. Fakat dizi çekerken kendimi yüzde yüz filme veremezdim. Ama bu hikayeyi çok sevdim. Yılmaz Erdoğan'a bunun için teşekkür ediyorum. Edebiyatı takip eden, az çok şiir okuyan, bir dönem amatörce de olsa şiir yazmış bir insanım. Yine de Rüştü Onur ve Muzaffer Tayyip Uslu'yu, bence dünya çapında bu iki şairi bugüne kadar tanımadığım için birazcık utanç duyuyorum; film sayesinde tanıdığım için çok mutluyum. Hayatları gerçekten birer ders. Bu kadar yoklukta, teknolojinin, telefonun olmadığı dönemde bu insanlar nasıl bu kadar mutlu olabilmişler?
~
ELLE: Teknolojiyi sevmiyor musunuz?
K.T.: Gerçekten cep telefonundan, bilgisayardan hiç hazzetmeyen bir insanım; sadece mahremiyetimi bozduklarına inanıyorum. Elektronik aletten başka bir şey değiller. Bunları icat eden insanların kulaklarını çok çınlatıyorum.
ELLE: Farklı, bu teknolojinin olmadığı bir dönemde yaşamayı ister miydiniz?
K.T.: Hala mektupların yazıldığı bir dönemi istiyorum. Hem de yoğun bir şekilde... Geçmişte birçok mektup yazdım, birçok mektup aldım. Neyse ki ajansıma hala dünyanın her yerinden adıma mektuplar geliyor. Mümkün olduğu kadarını okuyor, bazılarına cevap yazıyorum. En büyük dileğim, dizi bittikten sonra cep telefonunu kapatıp fırlatmak ve kimsenin bana ulaşamayacağı bir yere tatile gitmek.
ELLE: Söylemesi kolay da telefonu gerçekten kapatabilecek misiniz? Bunu zaman zaman hepimiz hayal ediyor ama yapamıyoruz...
K.T.: Ben hayal ettiğimi yapabildiğim için mutluyum.
ELLE: Sezgilerinize güveniyor musunuz?
K.T.: Hem de çok! Herhalde en büyük servetim bu. Bir Akrep erkeğiyim. Burçlarla ilgilenen bir adam değilim ama kulaktan dolma, gazete köşelerinden öğrendiğim kadarıyla tam benlik olan, beni anlatan bir özelliğim var: Akrep burcunun sezgileri çok kuvvetlidir. Ben aynen şöyleyim: Hani Örümcek Adam bir tehlike sezdiğinde etrafı komple kararır ya... Sıkıntılı bir ortamı, sevmediğim bir insanın varlığını, bir sorun çıkacağını hissedersem benim de etrafım aynen öyle karanlık oluyor; böyle bir durumu hissediyorum. Ve bir insanın gözlerine bakarken de çok şey anlıyorum. Gözler yalan söylemez.
ELLE: Ajansınızdaki insanlara da aile muamelesi yapıyorsunuz...
K.T.: Evet. Başta menajerim Gaye Sökmen, PR'ım Zerrin Ersü, sonra Emre, Songül tüm kadro, buradaki herkes benim ailem. Dokuz yıldır birlikteyiz. İyi-kötü, keyifli-keyifsiz çok şey paylaştık. Ailem dışında, en çok huzur bulduğum yer ajansım.
~
ELLE: Konuşmayı çok sevmediğinizi gizlemiyorsunuz. Bunun sebebi nedir?
K.T.: Bugün çok bile konuştum. Normalde gerçekten konuşmam. Konuşacak bir şeyim yok. Konuşmak yerine yeteri kadar çok şey yapıyorum. İnsanlar tarafından dönem dönem çok yanlış algılanmış olabilirim.
ELLE: Sessiz kalışınız mı yanlış algılanmış olabilir?
K.T.: Tabii. Bu işe başladığımdan beri, ne olursam olayım, ben hep aynı çekingen adamım... İnsanlar da bana bu hiç sevmediğim popülerlik yüzünden çekimser yaklaşabiliyorlar; beni başka bir yere koyabiliyorlar. Sanki üç tane elim varmış, başka diyarlardan gelmişim gibi... Yok efendim, ben de işim bitince evime gidiyorum. Ama yapmak istediklerimi yapabilecek kadar özgürüm. Hayatım boyunca da ailem dışında kimseye hesap vermedim, vermem.
ELLE: Gerçekten istediğiniz kadar özgür olabiliyor musunuz? Herkes sizi tanıyor, ilgi gösteriyor; bu çekim sırasında da herkes sizinle fotoğraf çektirdi.
K.T.: Başlarda bunun sıkıntısını yaşadım. Ben de gökten zembille, bu olgunlukta, bir tek kanatları eksik bir adam olarak inmedim. Çok çatıştığım, nefret ettiğim, gerçekten bunun değişmesi gerekiyor dediğim taraflarım oldu. Çabucak sıkılan, sıkıldığı yerde bir dakika bile durmayan; okul yıllarından beri emir altına girmeyen bir insanım. Sekiz-dokuz senelik bir süreçten bahsediyoruz artık şimdi. Ve bu süreç içerisinde ne kadar çok canım yandı desem sizi inandıramam. Ama bir süre hep mükemmeli oynamaya çalışıyorsun. Ve hep “dört dörtlük insan, insan gibi insan” laflarıyla büyüdüğün, kafana o kadar işlendiği için hayatını böyle götürmeye çalışıyorsun. Dışarıdan nasıl görünüyorum bilmiyorum ama ben popüler kültüre alışkın bir insan değilim. Ancak empati kurabiliyorum. Yanıma gelip de fotoğraf çektirmek isteyen tek bir insanı bile kırmış değilim. Çünkü o kişiyle belki bir daha hiç karşılaşmayacağız. O insan bana değer veriyor, bir daha böyle bir fırsatı olmayabilir. Biliyor musunuz, üç-dört sene öncesine kadar bu istekler beni gerçekten kızdırıyordu. Arkadaşımla sohbet ederken hiç tanımadığım biri gelip fotoğraf çektirmek istiyor, benim özel olarak paylaşmış olduğum bir zamanı bölüyordu. Gerçi o fotoğrafı yine de çektiriyordum ama içimden kızıyordum. Sonra baktım ki kendime kızmamın bir faydası yok. O insanlara da hak veriyorum; ben de olsam, ben de fotoğraf çektirmek isterdim.
~
ELLE: Sizin hiç hayran olduğunuz bir insanla fotoğraf çektirme anınınız oldu mu geçmişte?
K.T.: Hiç olmadı. Ancak 97'de İstanbul'a geldiğimde hayatımda gördüğüm ilk ünlü, Ekrem Bora'ydı. Ben orta sonda okurken Ekrem abi, mekanı cennet olsun, okula torununu getirdi. Karşımda onun gibi bir insan... İşte hayat bizi hep bunlarla da sınıyor. Ama özgür olma lüksün var. Ben de özgür olmak için ne yapmam gerekiyorsa yapıyorum. Bazen bunun için telefonu kapatmam gerekiyorsa, kapatıyorum. Yeri gelir, bir-bir buçuk ay ailem bile beni aramaz. Tatile gitmişimdir, çok doluyumdur, arkadaşlarım dahi benden haber almaz. Bu benim en büyük özgürlüğüm. Herkesi mutlu edemezsin. Kendin nasıl mutlu olduğunu kavrayabilirsen ki, ben bunu son iki-üç senedir yapmaya çalışıyorum, o yetiyor.
ELLE: Bunu ne kadar başarabiliyorsunuz?
K.T.: Önceden çok öfkeliydim. Olumsuz bir şey olduğunda kendime çok kızıyor, kendimi cezalandırıyordum. Kendi kendimi duygusal olarak çökertiyor, yıpratıyordum. Ama bunun faydası yok, artık nerede abarttığımı, nerede daha ufalmam gerektiğini, nerede olayı uzatmamam gerektiğini biliyorum. Şimdi o öfkem kalmadı. Artık çok ekstrem, büyük bir olay olmadığı sürece, kolay kolay sinirlenmem. En fazla üzülürüm ama küçük, bir daha hiç hatırlamayacağım mevzular için sinirlenmemem gerektiğini kavradım.
ELLE: Çevrenizdekileri ne kadar kolay güldürüyorsunuz. Bu çekim sayesinde hiç bilmediğimiz o esprili yanınızı keşfettik. Komedide oynamayı ister misiniz?
K.T.: Gaye bir-iki sene içinde komedi yapmamı istiyor.Bu özelliğimi sadece yakın olduğum insanlara gösteriyorum. Özellik de değil; kimyamda bu var. Zaten ne kadar saklasan da bir gün böyle ortaya çıkıyor. Yakın çevrem hep “Mutlaka komedi yapmalısın” diyor. Durum komedisi yapmayı gerçekten çok istiyorum. Bakarsınız, bir tane yaparım...
~
ELLE: Bir gün kamera arkasına da geçmeyi düşünür müsünüz?
K.T.: Kamera arkası çok cazip geliyor. Oyuncuyum ama “mutfaktaki” her şeyi merak ederim. Ben görüntü yönetmenimin dışarıda kullanmış olduğu diyaframı bilmek isterim. Gidip mutlaka soru sorarım. Işık ekibindeki arkadaşlarımla konuşurum. Bu planla neyi anlatmak istiyorsun? Anlatım dili nedir? Montajı çok merak ederim. İşin kamera arkası beni çok heyecanlandırıyor. Mümkün olduğu kadar çok bilgiye hakim olabilirsem, kimseyi fazla yormadan, oyuncu olarak beklentilerini en yüksek seviyede karşılayabilirim diye düşünüyorum. Bunu yapmaya çalışıyorum. Oyuncuysam kamerayı “tanımalıyım”. Böyle şeylere önem veriyorum. Sadece sete gidip, sahnemi çekip çıkıp gideyim diye düşünmüyorum.
ELLE: Sinemayla ilgili başka projeleriniz var mı?
K.T.: Sinemayla ilgili tabii ki çok güzel hayallerim ve isteklerim var. Aşağı yukarı iki yıldır gerçek hikayeler üzerine üç tane senaryo yazdım. Bir tanesi tam bitmemiş durumda. İleride imkanım olursa tabii ki bunların filmini çekmek isterim.
ELLE: Sizi bir insandan ne uzaklaştırır, ne soğutur?
K.T.: Yalan.
~
ELLE.: Bunu o yalanı söyleyen insana söyler misiniz?
K.T.: Değer verdiğim insanlarla bir sorunum olursa, mutlaka konuşurum. Arkadaşım, dostum, hayatıma giren kim varsa, yalan üzerine bir iletişim, ilişki kurmak istemem. Karşımdaki insana “Bana açık açık her şeyi söyleyebilirsin” derim. Çünkü yalan duyduğum zaman artık orada kalamıyorum, bir daha o insana aynı samimiyetle yaklaşamıyorum.
ELLE: Bir kadında en çok neyi beğenir, neyi takdir edersiniz?
K.T.: Makyaj yapmayan, çok sade, mümkünse koca koca topuklu ayakkabılar giymeyen, doğal, kendi gibi olan, her gün saçı başı yapılmış, sabahın sekizinde kuaförden çıkmış gibi görünmeyen kadınları beğeniyorum. Erkeğin de, kadının da kendisiyle çok uğraşması hoş gelmiyor. Yoksa herkese saygım var. Ama bu benim kendi görüşüm. Yok denecek kadar az makyaj, doğal bir yüz, sadelik bana samimi ve güzel gelir.
ELLE: Başka nelerden hoşlanmazsınız?
K.T.: Marka takıntısı bana garip ve hatta komik geliyor. Birisinin üstünde öyle baştan aşağı marka gördüğüm zaman bir tereddüde düşüyorum. Özellikle Avrupa'daki ikinci el dükkanlardan kıyafetler almayı seviyorum. Ayakkabıyı ikinci el almam ama eskitilmişini çok seviyorum. Ayakkabı ve deri ceket takıntım var. Bir insanın üzerindeki kıyafet marka veya çok pahalı olmak zorunda değil; onun değerini sen kendin verirsin. O senin üstünde olduğu için değerlidir.
~
ELLE: Mutlu olmanız için hayatınızda mutlaka birisi, aşk olması şart mı?
K.T.: Ben zaten çevremde sevdiğim insanların varlığından mutlu oluyorum. Mutlu olmam için sevdiğim insanların, dostlarımın ve ailemin yanımda olması yeterli. Eve gidince Pars'ın hasta veya keyifsiz olduğunu görürsem mutsuz olurum. Hayatımda mesai harcamış olduğum şeylerden uzak kalırsam, bu beni mutsuz eder. Ama yalnızlığına da son derece düşkün biriyim.
ELLE: Medya sizi evlendirmeye çok meraklı. Aileniz, anneniz size bu konuda yorumlar yapıyor mu?
K.T.: Ailem, annem-babam bu konuda da son derece saygılı insanlar. Böyle bir yaptırımları yok; ancak böyle bir beklentileri olabilir. Bunu da, müthiş bir hassasiyet içerisinde, dile bile getirmezler. Hiç böyle bir konuşmamız olmadı. Ancak evlenmemi, yuva kurmamı, çocuk sahibi olmamı tabii ki çok isterler. İnşallah bir gün o da olur. Bu işler pazardan iki kilo domates almaya benzemez, sipariş üzerine gelmez. Hepimiz kaderimizde ne varsa onu yaşayacağız.
ELLE: Kader-kısmete inanır mısınız?
K.T.: Yanılmıyorsam vücudumuzun dörtte üçü su. Bir örnek vereyim: Yüzme bilmeyen bir insanın denizden korkması onu sadece suyun dibine iter, batırır. Yani yüzme bilmeyen bir insan, sadece deniz fotoğrafından korkup kendini batıracağı bilinciyle suya girdiği için batar. Sen ne kadar çırpınırsan, o kadar batarsın. Çırpınmayıp hayatı akışına bırakacaksın. Çırpınıp illa bir taraflara gitmeye çalışırsan, seni “dalga” alır, bir o yana, bir bu yana vurur, ağzın burnun paramparça olur. Kendini serbest bıraktığın zaman gideceğin yere çok daha rahat gidersin. Her zaman buna inandım.
~
ELLE: Bunu hep biliyor muydunuz?
K.T.: Hayır tabii ki, nasıl bileyim? Ben de şu ana kadarki çırpınışlarımdan sonra öğrendim bunları. Baktım ki her yere çarpıyorum, kolum morarıyor, şişiyor, zarar görüyorum. Nehir çok azgın... Oysa gideceğin adres belli, sakin ol, üç durak sonra oradasın. Bir kuvvet seni zaten o yere götürüyor.
ELLE: Sizin için “yurt dışına açılmalı, Hollywood'da çok başarılı olur” diyen çok. Bununla ilgili planlarınız var mı; yoksa o teklifler beni kendileri bulur mu diyorsunuz?
K.T.: Dünyanın her bölgesinde, bu sektördeki insanlar bir şeyler yapabilmek için çaba gösterirler. Sinemaya gönül vermiş çok insan var, hepsine saygı duyuyorum. Ama ben dünyanın Hollywood'dan ibaret olmadığına inanıyorum. Çok güzel işler yapan birçok Avrupalı yönetmen var. Ben de bu Avrupalı yönetmenlerle çalışmak istiyorum. Hollywood size çok büyük geliyor ama ben şu anda bulunduğum yerden mutluyum. Hollywood'dan bir teklif gelmiş. Eee, ben o teklifi beğeniyor muyum? Bana ne katacak? Beğenmezsem oynamam. Hollywood, Avrupa, Balkanlar, hiç önemli değil; bu işin tek bir dili var: Senaryo. Ve onu hayata geçirecek olan yönetmen ve de onun seçeceği oyuncular. Asıl bunları hedefe koymak lazım.
ELLE: Çok şanslı bir insan olduğunuza inanıyor musunuz?
K.T.: Evet, çok şanslı bir insanım. Hayata tutunma inancımı hiçbir şekilde kaybetmediğim için şanslıyım.
Röportaj: Suzan Yurdacan
Fotoğraf: Riccardo Tinelli
Styling: Melis Ağazat
SON HABERLER
